Soap

De huizenjacht van vorige week is geslaagd: ik heb de kamer gekregen in het appartement van Sheldonna! In ieder geval voor 4 maanden, en met een beetje geluk voor de 5 maanden die ik nodig heb, als degene die de kamer onder verhuurt een nieuwe werk opdracht krijgt buiten New York. Over een week verhuis ik, en ik kan nu al niet wachten. Niet alleen omdat ik dan eindelijk een bed zal hebben dat groter is dan ikzelf, en een kamer die groter is dan een voorraadkast, maar ook omdat de nieuwe huisgenote naar verwachting voor minder drama zal zorgen dan mijn huidige. Nu hou ik wel van drama en ordinair gedrag in tv-programma’s, maar in het echte leven is het toch iets minder entertaining. Afgelopen week werd ik midden in de nacht wakker door geluid dat afkomstig leek te zijn uit een reality tv-programma dat je normaal op MTV of TLC kunt bekijken. Het bleek echter te komen uit de kamer van mijn huisgenote. Haar vriend was er, zoals bijna iedere dag. Hij heeft of geen vaste woon- en verblijfplaats, of hij woont nog thuis, anders zou ik niet weten waarom hij altijd naar het piepkleine appartementje van zijn vriendin komt. Hij is nogal apart: hij kijkt altijd een beetje geïrriteerd, en heeft zich nog niet aan me voorgesteld, ook al zie ik hem dus bijna iedere dag. Om half 3 ’s nachts op een doordeweekse dag hielp mijn huisgenote echter met het voorstelrondje, door keihard zijn naam te gillen, gevolgd door “you cheating manwhore!” Ze verdacht hem namelijk van vreemdgaan, en besloot dat dit een goed moment was om een uur lang te gaan krijsen tegen hem, en dreigde op een gegeven moment zelfs om zijn spullen uit het raam te gooien. Als in een echte soap is het inmiddels al weer goed: hij is er weer bijna iedere dag, en ze lijkt deze nieuwe fase in hun relatie gevierd te hebben door van haarkleur te veranderen: van groen naar paars.

Van the Bold & the Beautiful ging het naar een Italiaanse opera op het werk. Ik heb namelijk voor het eerst een lab meeting bijgewoond. Het ging om een lab meeting van de afdeling waar ik werk, samen met een nieuw opgericht onderzoeksinstituut waarmee nauw wordt samengewerkt. Dit onderzoeksinstituut is een paar jaar geleden opgericht door het voormalige hoofd van de afdeling waar ik nu werk. Na een ruzie met de directie en betrokkenheid bij meerdere schandalen waarbij hij werd beschuldigd van iets te nauwe samenwerkingen met de farmaceutische industrie, besloot hij zijn eigen instituut op te richten, waar inmiddels veel voormalige onderzoekers van NYU werken. Het opmerkelijke aan dit instituut is dat de directeur al het benodigde geld via fondsen binnenhaalt. Hij organiseert enorme gala’s, waar beroemdheden als Whoopi Goldberg en Uma Thurman op afkomen, en John McEnroe heeft volgens de website ook een gulle donatie gedaan.

Maar goed, over de lab meeting. Ik had van een collega uit Nijmegen die hier recent als postdoc heeft gewerkt, gehoord dat hij het New Yorkse drama tijdens de lab meetings soms miste in Nijmegen. En bij deze lab meeting zou een Italiaanse onderzoekster gaan presenteren, samen met haar onderzoeksassistent. Toevallig was zij ook de kamergenote van mijn co-promotor toen die hier haar postdoc deed. De Italiaanse onderzoekster heeft een vrij hoge functie, en schijnt zeer succesvol te zijn in het binnenhalen van beurzen (gewoon op de ouderwetse manier, zonder Whoopi Goldberg). De meeste collega’s hadden haar al omschreven als zeer temperamentvol, maar leken over het algemeen positief. Toen ik echter aan de onderzoeksassistenten (ze hebben er hier 5) vertelde dat ze ooit de kamergenote van mijn co-promotor was, keken ze geschokt, en vertelden ze dat ze nogal “in your face” was. Ik was dan ook heel benieuwd naar de lab meeting.

Het begon vrij standaard, totdat de directeur van de onderzoeksafdeling van het nieuw opgerichte onderzoeksinstituut het in zijn hoofd haalde om een kritische vraag te stellen (wat vrij standaard is bij lab meetings), en deze meerdere keren te herhalen. Hij werkt al ruim 10 jaar met de Italiaanse onderzoeker samen, en blijkbaar zijn ze als een soort familie voor elkaar. Dat werd mij niet meteen duidelijk, want iedere keer als hij een vraag stelde, leek ze hem aan te willen vliegen. Ze gaf een presentatie over het effect van een therapie op de hersenfunctie van kinderen met ADHD. Toen hij opmerkte dat het effect wel erg sterk bleek, brak de hel los. Ze begon letterlijk met haar vinger te wijzen, en kaatste terug dat hij ooit zelf ook zo’n groot effect had gepubliceerd. Toen hij zich afvroeg of de gebruikte analyse methode wel het meest geschikt was, herinnerde ze hem er met stemverheffing aan dat hij de methode had voorgesteld. En het bleef niet bij hem. Via Skype waren er ook nog onderzoekers uit Brazilië en Washington aanwezig, en ook op hun vragen werd fel gereageerd. Meerdere keren rolde ze met haar ogen, of tikte ze hoofdschuddend met een vinger op haar voorhoofd als ze een (in mijn ogen toch heel onschuldige) vraag of suggestie kreeg. Ze deed dit dan wel naast de laptop met Skype-verbinding, zodat alleen de aanwezigen in de zaal het konden zien.

Halverwege de presentatie nam haar onderzoeksassistent het van haar over. Dit betekende echter niet dat ze stil op de achtergrond bleef. Ze verbeterde hem voortdurend, en beantwoordde nog steeds vrijwel alle vragen die aan hem gesteld werden. Aan het eind van de lab meeting probeerde een van de onderzoekers die via Skype aanwezig was, de lucht wat te klaren door als grap naar zichzelf te verwijzen als “bitchy reviewer”. Hierop merkte de Italiaanse op dat er minstens nog 1 bitchy reviewer in de zaal aanwezig was. Direct daarna liep ze op de directeur van de onderzoeksafdeling af waarmee ze het de hele tijd aan de stok had, en verduidelijkte ze dat ze zichzelf bedoelde, en niet hem. Ik ben er echter vrij zeker van dat ze wel degelijk naar hem verwees :)

Volgens mijn kamergenote Yuliya was deze labmeeting niet eens zo dramatisch, dus volgende keer neem ik popcorn mee, want zo’n kans op gratis entertainment in New York laat ik natuurlijk niet schieten.