Sackler Summer Institute
Door: Erik de Water
Blijf op de hoogte en volg Erik
10 Augustus 2015 | Verenigde Staten, New York
Al weer een paar weken geleden heb ik deelgenomen aan het Sackler Summer Institute, georganiseerd door het Sackler Institute for Psychobiology, dat onderdeel uitmaakt van Cornell University, en gelegen is in de chique Upper East Side van New York. Het Sackler Institute en het Summer Institute worden gesponsord door het familiefortuin van de inmiddels overleden Dr. Mortimer D. Sackler, die miljardair is geworden door zijn geneesmiddelen bedrijf. Alles was dan ook heel goed verzorgd: er was iedere dag gratis en zeer uitgebreid ontbijt, meerdere borrels en etentjes waarbij bars waren afgehuurd, en voor degenen die niet uit New York kwamen, waren er hotelkamers afgehuurd in het Bentley hotel.
Om deel te mogen nemen aan het Summer Institute moest je solliciteren door een motivatiebrief, CV en 2 aanbevelingsbrieven op te sturen. Er waren in totaal 30 aio’s, en slechts 3 die niet uit Amerika kwamen (nog iemand uit Nederland, en iemand uit Denemarken). Het Summer Institute zou bestaan uit een kleine week van lezingen over de invloed van stress op het ontwikkelende brein, gegeven door experts in het veld. Ik had dan ook een bloedserieuze week verwacht. Gelukkig bleek het niet alleen leerzaam, maar vooral heel gezellig. Dat kwam niet alleen door de andere deelnemers, maar vooral ook door de organisatie, geleid door BJ Casey. Ongeveer 20 jaar geleden was ze de eerste die onderzoek deed naar de hersenenontwikkeling van kinderen, en sindsdien is ze een van de meest invloedrijke onderzoekers op het gebied van de hersenontwikkeling van tieners. Gelukkig is ze ondanks al haar succes heel gewoon gebleven. Voordat we de week begonnen, moest iedereen zich bij een borrel voorstellen, waarbij ze iedere keer als ze een naam van een van de begeleiders van de aio’s herkende, keihard begon te juichen en joelen. Voor de eerste lezing plaatsvond, verscheen ze met zonnebril in de zaal om iedereen welkom te heten. Ze opende week met de opmerking: “Ik heb niet teveel gedronken gisteravond, echt niet, deze bril draag ik op doktersvoorschrift. “ Hierna legde ze het motto van de week uit: “Scientifically edgy, unexpectedly nutty”, wat zoveel betekent als: wetenschappelijk baanbrekend, onverwachts gek. En dat was een perfecte omschrijving van de week. Overdag waren er serieuze lezingen, en ’s avonds gezellige borrels.
De eerste spreker bleek al in 1959 afgestudeerd te zijn, en bewoog zich zo moeizaam van zijn zitplaats achterin de zaal naar voren om zijn presentatie te starten, dat ik even bang was dat hij halverwege zijn praatje dood neer zou vallen. De meeste praatjes van het Summer Institute bleken over dieronderzoek te gaan, met name onderzoek bij ratten en muizen. Dat maakte me een beetje nerveus, want ik heb zelf geen achtergrond in biologie, en was bang dat het moeilijk te volgen zou zijn. Het 1e praatje bleek inderdaad niet makkelijk te volgen. Het onderwerp was zeer interessant, maar de spreker propte zo veel informatie over zeer uiteenlopende onderwerpen in zijn praatje, dat niemand van de deelnemers het echt goed bleek te kunnen volgen. De 2e spreker was een vrouw die bij NYU werkt, en sinds kort een kantoor tegenover mijn werkplek blijkt te hebben. Zij stelde iedereen weer gerust door een helder en goed gestructureerd praatje te geven. De overige praatjes waren gelukkig meer in de stijl van de 2e spreker dan in die van de 1e spreker. Ik zag voordat ik deelnam aan het Summer Institute niet altijd de toegevoegde waarde van onderzoek met muizen en ratten, maar het bleek super interessant om meer inzicht te krijgen in de onderliggende mechanismen van hersenactiviteit (de neurotransmitters, genen, en hormonen) die bij mensen lastig direct te onderzoeken zijn. Mijn favoriet was een praatje over de rol van “endocannabinoids” bij de stress verlagende werking van marihuana. Dit praatje werd gegeven door een Canadese onderzoeker die 1/4e Jamaicaans bleek, en wiens oom een van de advocaten van Bob Marley was geweest. Hij was dan ook de perfecte persoon voor dit onderwerp.
Aan het eind van de week was het mijn beurt, samen met 2 andere Amerikaanse promovendi, om een spreker te introduceren. Iedere introductie bestond uit een deel over het CV van de spreker (studie, welke universiteiten, en onderzoeksprestaties), en een deel over onverwachte hobbies of leuke anekdotes. Het was mijn taak om het leuke deel over hobbies en anekdotes te vertellen. Een dag voor het praatje hadden we al de kans gegrepen om “onze” spreker tijdens de lunch flink uit te horen over haar hobbies en grappige verhalen. Gelukkig bleek ze er meer dan genoeg te hebben. Zo kende ze de teksten van alle rap hits uit de jaren 90, en was ze zo’n fan van een beroemde Amerikaanse onderzoeker dat ze hoogzwanger naar een van zijn praatjes op een congres ging, en ze tot het einde van het praatje bleef, zelfs toen haar weeën begonnen. Zeven uur na het praatje beviel ze, en vier dagen na de geboorte van haar kind ging ze alweer aan het werk. Ook was ze zo sportief om samen met mij “Baby got back” te rappen aan het einde van de introductie.
Aan het einde van de week was het tijd voor een optreden van alle deelnemers in een karaokebar in Harlem. We kregen 2 middagen de tijd om met een groep van 15 een optreden in elkaar te zetten waarin we alles wat we hadden geleerd van de sprekers moesten verwerken. We mochten alle kunstvormen gebruiken: van acteren, tot rap, opera en mime. Ik vreesde aanvankelijk het ergste, aangezien neurowetenschappers over het algemeen niet bekend staan om hun enorme podiumtalent. Niets bleek echter minder waar, want in korte tijd wisten we een optreden neer te zetten dat op zijn minst het predikaat Off-off-Broadway verdient. Er waren meerdere rap-onderdelen (Ik speelde o.a. de 1e spreker, en rapte alle hormonen en neurotransmitters die hij in zijn praatje noemde), een mannelijke deelnemer die met een snel gekochte goedkope pruik een van de vrouwelijke sprekers uitbeeldde, en een Koreaanse deelnemer die zelfs na 8 jaar in de VS nog zo’n dik accent had dat hij nauwelijks te verstaan was. Dit weerhield hem er overigens niet van om bij ieder praatje uitgebreide vragen te stellen, gevolgd door gepijnigde en licht wanhopige gezichten van de sprekers, die hun uiterste best deden om zijn vragen te verstaan. Tijdens het optreden had hij ook een korte monoloog, die zo onverstaanbaar grappig was, dat meerderen van ons (lees: ik) al tijdens de generale repetitie de slappe lach kregen.
Na afloop van de optredens was er gratis drank en karaoke, een ideale combinatie. Bijna iedereen deed een of meerdere optredens (of 5, in mijn geval), en zelfs BJ Casey deed nog een vertolking van Sonny & Cher’s I got you babe, samen met haar vriend. Zelf begon ik met de Macarena, waarbij de Spaanstalige tekst helaas niet op het beeld verscheen. Ik besloot dan ook maar wat Spaans klinkende woorden te verzinnen, met een dik Spaans accent erbij. Na afloop dachten meerdere mensen dat ik echt Spaans sprak, dus die missie was in ieder geval geslaagd. De spreker die ik eerder had geïntroduceerd, bleek na een aantal biertjes graag No Diggity, No Doubt van Blackstreet me me te willen rappen, en daar kon ik natuurlijk geen nee op zeggen. Samen met de andere Nederlandse deelneemster heb ik nog naar Nederlandse artiesten in het boek met karaokenummers gezocht, maar ze bleken alleen de Vengaboys te hebben. Daarom hebben we ook maar een Vengaboys nummer gezongen, samen met de Deense deelneemster.
De week eindigde met een groepsfoto, en BJ Casey die in stijl afsloot met de opmerking: “Jullie waren geweldig, maar doei, ik moet nu naar het strand.”
Om deel te mogen nemen aan het Summer Institute moest je solliciteren door een motivatiebrief, CV en 2 aanbevelingsbrieven op te sturen. Er waren in totaal 30 aio’s, en slechts 3 die niet uit Amerika kwamen (nog iemand uit Nederland, en iemand uit Denemarken). Het Summer Institute zou bestaan uit een kleine week van lezingen over de invloed van stress op het ontwikkelende brein, gegeven door experts in het veld. Ik had dan ook een bloedserieuze week verwacht. Gelukkig bleek het niet alleen leerzaam, maar vooral heel gezellig. Dat kwam niet alleen door de andere deelnemers, maar vooral ook door de organisatie, geleid door BJ Casey. Ongeveer 20 jaar geleden was ze de eerste die onderzoek deed naar de hersenenontwikkeling van kinderen, en sindsdien is ze een van de meest invloedrijke onderzoekers op het gebied van de hersenontwikkeling van tieners. Gelukkig is ze ondanks al haar succes heel gewoon gebleven. Voordat we de week begonnen, moest iedereen zich bij een borrel voorstellen, waarbij ze iedere keer als ze een naam van een van de begeleiders van de aio’s herkende, keihard begon te juichen en joelen. Voor de eerste lezing plaatsvond, verscheen ze met zonnebril in de zaal om iedereen welkom te heten. Ze opende week met de opmerking: “Ik heb niet teveel gedronken gisteravond, echt niet, deze bril draag ik op doktersvoorschrift. “ Hierna legde ze het motto van de week uit: “Scientifically edgy, unexpectedly nutty”, wat zoveel betekent als: wetenschappelijk baanbrekend, onverwachts gek. En dat was een perfecte omschrijving van de week. Overdag waren er serieuze lezingen, en ’s avonds gezellige borrels.
De eerste spreker bleek al in 1959 afgestudeerd te zijn, en bewoog zich zo moeizaam van zijn zitplaats achterin de zaal naar voren om zijn presentatie te starten, dat ik even bang was dat hij halverwege zijn praatje dood neer zou vallen. De meeste praatjes van het Summer Institute bleken over dieronderzoek te gaan, met name onderzoek bij ratten en muizen. Dat maakte me een beetje nerveus, want ik heb zelf geen achtergrond in biologie, en was bang dat het moeilijk te volgen zou zijn. Het 1e praatje bleek inderdaad niet makkelijk te volgen. Het onderwerp was zeer interessant, maar de spreker propte zo veel informatie over zeer uiteenlopende onderwerpen in zijn praatje, dat niemand van de deelnemers het echt goed bleek te kunnen volgen. De 2e spreker was een vrouw die bij NYU werkt, en sinds kort een kantoor tegenover mijn werkplek blijkt te hebben. Zij stelde iedereen weer gerust door een helder en goed gestructureerd praatje te geven. De overige praatjes waren gelukkig meer in de stijl van de 2e spreker dan in die van de 1e spreker. Ik zag voordat ik deelnam aan het Summer Institute niet altijd de toegevoegde waarde van onderzoek met muizen en ratten, maar het bleek super interessant om meer inzicht te krijgen in de onderliggende mechanismen van hersenactiviteit (de neurotransmitters, genen, en hormonen) die bij mensen lastig direct te onderzoeken zijn. Mijn favoriet was een praatje over de rol van “endocannabinoids” bij de stress verlagende werking van marihuana. Dit praatje werd gegeven door een Canadese onderzoeker die 1/4e Jamaicaans bleek, en wiens oom een van de advocaten van Bob Marley was geweest. Hij was dan ook de perfecte persoon voor dit onderwerp.
Aan het eind van de week was het mijn beurt, samen met 2 andere Amerikaanse promovendi, om een spreker te introduceren. Iedere introductie bestond uit een deel over het CV van de spreker (studie, welke universiteiten, en onderzoeksprestaties), en een deel over onverwachte hobbies of leuke anekdotes. Het was mijn taak om het leuke deel over hobbies en anekdotes te vertellen. Een dag voor het praatje hadden we al de kans gegrepen om “onze” spreker tijdens de lunch flink uit te horen over haar hobbies en grappige verhalen. Gelukkig bleek ze er meer dan genoeg te hebben. Zo kende ze de teksten van alle rap hits uit de jaren 90, en was ze zo’n fan van een beroemde Amerikaanse onderzoeker dat ze hoogzwanger naar een van zijn praatjes op een congres ging, en ze tot het einde van het praatje bleef, zelfs toen haar weeën begonnen. Zeven uur na het praatje beviel ze, en vier dagen na de geboorte van haar kind ging ze alweer aan het werk. Ook was ze zo sportief om samen met mij “Baby got back” te rappen aan het einde van de introductie.
Aan het einde van de week was het tijd voor een optreden van alle deelnemers in een karaokebar in Harlem. We kregen 2 middagen de tijd om met een groep van 15 een optreden in elkaar te zetten waarin we alles wat we hadden geleerd van de sprekers moesten verwerken. We mochten alle kunstvormen gebruiken: van acteren, tot rap, opera en mime. Ik vreesde aanvankelijk het ergste, aangezien neurowetenschappers over het algemeen niet bekend staan om hun enorme podiumtalent. Niets bleek echter minder waar, want in korte tijd wisten we een optreden neer te zetten dat op zijn minst het predikaat Off-off-Broadway verdient. Er waren meerdere rap-onderdelen (Ik speelde o.a. de 1e spreker, en rapte alle hormonen en neurotransmitters die hij in zijn praatje noemde), een mannelijke deelnemer die met een snel gekochte goedkope pruik een van de vrouwelijke sprekers uitbeeldde, en een Koreaanse deelnemer die zelfs na 8 jaar in de VS nog zo’n dik accent had dat hij nauwelijks te verstaan was. Dit weerhield hem er overigens niet van om bij ieder praatje uitgebreide vragen te stellen, gevolgd door gepijnigde en licht wanhopige gezichten van de sprekers, die hun uiterste best deden om zijn vragen te verstaan. Tijdens het optreden had hij ook een korte monoloog, die zo onverstaanbaar grappig was, dat meerderen van ons (lees: ik) al tijdens de generale repetitie de slappe lach kregen.
Na afloop van de optredens was er gratis drank en karaoke, een ideale combinatie. Bijna iedereen deed een of meerdere optredens (of 5, in mijn geval), en zelfs BJ Casey deed nog een vertolking van Sonny & Cher’s I got you babe, samen met haar vriend. Zelf begon ik met de Macarena, waarbij de Spaanstalige tekst helaas niet op het beeld verscheen. Ik besloot dan ook maar wat Spaans klinkende woorden te verzinnen, met een dik Spaans accent erbij. Na afloop dachten meerdere mensen dat ik echt Spaans sprak, dus die missie was in ieder geval geslaagd. De spreker die ik eerder had geïntroduceerd, bleek na een aantal biertjes graag No Diggity, No Doubt van Blackstreet me me te willen rappen, en daar kon ik natuurlijk geen nee op zeggen. Samen met de andere Nederlandse deelneemster heb ik nog naar Nederlandse artiesten in het boek met karaokenummers gezocht, maar ze bleken alleen de Vengaboys te hebben. Daarom hebben we ook maar een Vengaboys nummer gezongen, samen met de Deense deelneemster.
De week eindigde met een groepsfoto, en BJ Casey die in stijl afsloot met de opmerking: “Jullie waren geweldig, maar doei, ik moet nu naar het strand.”
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
