Toegangspasjes en richtingsgevoel

Dit verslag schrijf ik op mijn dit weekend gekochte MacBook Air, bij de Apple Store op 5th avenue, die letterlijk 24 uur per dag, 7 dagen per week open is. Omdat ik werk bij NYU, kreeg ik ook nog eens 50 dollar korting!

Afgelopen weekend heb ik ook wat toeristische dingen gedaan. Ik ben begonnen in Central Park, op zoek naar de door de Beatles wereldberoemde Strawberry Fields. Ik had me niet echt voorbereid, en ging er vanuit dat er in het park wel duidelijk aangegeven zou worden waar zo'n beroemd deel precies te vinden was. Dat bleek echter niet het geval. Op een paar bordjes in het park stond iets van een kaart, maar kaartlezen en navigeren zijn niet bepaald mijn sterke punten. Zo kon het dan ook gebeuren dat ik 3 keer een flink stuk langs een groot meer was gelopen, om daar op een bordje te zien dat Strawberry fields toch de andere kant op was. Toen ik het eindelijk had gevonden, bleek ik er al 3 keer langsgelopen te zijn. Het is echter makkelijk te missen, want het bleek niets bijzonders: gewoon een ordinair grasveldje, waar "quiet zone" op stond.

Het nieuwe World Trade Center was mijn volgende doel. Hoewel Chinatown vlakbij is, leek het me verstandiger om de metro te nemen ipv te gaan lopen, zodat ik niet weer zou verdwalen. Dat bleek echter een misvatting. Ik had bedacht dat ik best bij het Stadhuis uit kon stappen, wat vlakbij is, en vanaf daar wel het naar verluid hoogste gebouw van het westelijk halfrond zou moeten kunnen zien. Ook dat bleek een misvatting, aangezien er in die omgeving allemaal gebouwen stonden die vrijwel net zo hoog waren, en ik geen flauw idee had hoe het WTC er precies uitziet. Uiteindelijke bood de prepaid simkaart met internet die ik heb gekocht uitkomst, en heb ik met behulp van google maps het WTC gevonden (zie onderstaande foto van het blauwe gebouw, vanuit Chinatown genomen). Het is nu nog maar 1 gebouw, en op de plek van de oorspronkelijke Twin Towers staan 2 monumenten, wat een soort watervallen zijn die de grond in lopen, met aan de zijkanten gedenkplaten met namen van de slachtoffers.

Na de toerist uitgehangen te hebben, was het vandaag tijd voor mijn 1e werkdag op de universiteit. Dat bleek een prachtig gebouw, dat ongeveer net zo streng bewaakt wordt als het witte huis. Ik had eerst afspraken met medewerkers van de medische en immigratie afdeling, om een felbegeerd toegangspasje te kunnen krijgen, waarmee je niet alleen de beveiliging kan omzeilen, maar ook goedkoop kan fitnessen en bij allemaal winkels, musea en zelfs op Broadway korting kan krijgen. Voordat ik het gebouw in mocht, moest ik mezelf echter met mijn paspoort identificeren, en kreeg ik een speciaal bezoekerspasje met foto. Ik hoorde echter te laat dat er een foto werd gemaakt, vandaar mijn slaperige blik.

De medische afdeling bleek een ervaring op zich. Ik was in de veronderstelling dat ze alleen even snel bloed zouden prikken, maar bleek een complete medische keuring te krijgen. Het begon met een oogtest, gevolgd door het meten van mijn bloeddruk en hartslag, en mijn lengte en gewicht. Toen de verpleegkundige vroeg of ik ooit gevaccineerd was voor tetanus, difterie en kinkhoest zei ik iets te snel nee, hoewel ik me later afvroeg of ik niet als kind toch ooit zo'n prik heb gehad (is dat niet standaard in Nederland?) Daardoor kreeg ik ook meteen een vaccin daarvoor ingespoten, waarna mijn bloed werd geprikt om te testen of ik wel immuun ben voor rode hond, mazelen, bof en waterpokken. Zo niet, dan krijg ik daarvoor ook weer vaccins. In tegenstelling tot het meeste in New York, was dit echter allemaal gratis, dus wat mij betreft mogelijk ze me helemaal plat vaccineren :)

De immigratiedienst was iets minder vrijgevig: mijn Nederlandse zorgverzekering en extra afgesloten reisverzekering met medische dekking vonden ze niet goed genoeg om aan de Amerikaanse eisen van zorgverzekering te voldoen. Dit kwam vooral doordat de polis alleen in het Nederlands beschikbaar is, en mijn suggestie om de Nederlandse termen dan te googelen om te checken of ik goed verzekerd was, werd beantwoord met een opgetrokken wenkbrauw. Ik heb dus de hele dag besteed aan het zoeken van de goedkoopste Amerikaanse zorgverzekering, waardoor ik nu maar liefst 3 zorgverzekeringen heb. Ik weet dat je er geen grapjes over moet maken, maar ik voel bijna de behoefte om voor een taxi te duiken, om toch mijn geld er uit te kunnen halen. Gelukkig kreeg ik vanmiddag de bevestiging van immigratie dat alles goed is, zodat ik weer een stap dichterbij dat felbegeerde toegangspasje ben.

En die komt toch wel van pas, want ik kon zonder pasje niet eens naar de wc op de afdeling (wel een verdieping lager), en toen ik vanmiddag vrij laat naar huis ging, bleek ook voor de toegang tot de liften een pasje nodig (een trappenhuis hebben ze niet). Gelukkig was de professor er nog, anders was ik het gebouw waarschijnlijk niet uitgekomen.

De professor en de rest van zijn lab waren allemaal ontzettend aardig en behulpzaam, evenals mijn kamergenote Yuliya. Ik voel me in ieder geval al heel erg welkom. Het lab is ook heel internationaal: de professor komt uit Zuid-Amerika, Yuliya komt oorspronkelijk uit Bulgarije, er is iemand uit Italie, India, en iemand die ik nauwelijks kon verstaan, maar er nogal Spaans uitzag. Amerikaanse universiteiten staan erom bekend dat ze werkplekken (vooral voor jongere medewerkers) hebben die nogal erbarmelijk zijn. Ik had al verhalen gehoord van kelders zonder ramen. Nu heeft de kamer waar ik zit ook geen ramen, maar het is wel een hele mooie grote kamer, bijna net zo groot als het hele appartement in Chinatown.

Tot slot nog 1 kort stukje over mijn richtingsgevoel: op zoek naar het universitair sportcentrum, ben ik weer verdwaald. De metrohalte zou vlakbij de universiteit moeten zijn, maar ik was eerst de verkeerde kant op gelopen, en stond toen ineens midden in Koreatown. Vervolgens was ik wel in de goede metrolijn gestapt, maar de verkeerde kant op, waardoor ik ineens op Time Square stond. Erg duidelijk is de metro namelijk niet. je moet echt van tevoren opzoeken welke lijn je moet hebben voor een bepaalde halte, want de info op de stations is heel beperkt, en de bordjes zijn vrij onduidelijk. Er staat meestal alleen een nummer of letter die bij de lijn hoort, met uptown of downtown erbij. De haltes staan nergens aangegeven, behalve dan in bepaalde coupes van de metro. maar dan is het dus al te laat. Op zoek naar de haltes in de metro, zag ik er blijkbaar zo verdwaald uit, dat een man de er uitzag als een psychotische zwerver vroeg ik de weg kwijt was, en dat hij zich soms net zo voelde. Ik zal voortaan maar van tevoren de route opzoeken!