Voorbereidingen New York

Morgen vertrek ik voor een half jaar naar New York, om daar onderzoek te doen aan New York University (NYU). Via deze site zal ik jullie op de hoogte houden van mijn avonturen.

Ik werk sinds december 2011 als promovendus bij de Radboud Universiteit in Nijmegen. Omdat ik heel vaak nog de vraag krijg wanneer ik nou klaar ben met studeren, en wat ik na mijn studie wil gaan doen, zal ik eerst het verschil tussen een student en een promovendus uitleggen. Een promovendus heeft al een master behaald aan de universiteit, en is een (betaalde) medewerker van de universiteit. Promovendi zijn wetenschappers, die het grootste deel van hun tijd besteden aan het uitvoeren van hun eigen onderzoek, en daarnaast ook lesgeven aan studenten. Ik krijg 4 jaar de tijd om mijn onderzoek uit te voeren en op te schrijven in een boek, dat een proefschrift wordt genoemd. Dat proefschrift moet ik verdedigen tijdens mijn promotie, waarbij kritische vragen gesteld worden door andere gepromoveerde wetenschappers en hoogleraren. Als dat goed gaat, promoveer ik, en mag ik mezelf doctor (dr.) noemen.

Maar voor het zover is, ga ik eerst nog even naar New York om daar mijn proefschrift af te schrijven, en om een nieuwe analyse te leren. Ik doe onderzoek naar impulsiviteit bij tieners, en de rol die hun hersenontwikkeling en hun relaties met leeftijdsgenoten daarbij spelen. In New York zijn ze gespecialiseerd in een bepaalde analyse techniek, waarmee je verbindingen tussen verschillende delen van de hersenen kunt bestuderen, en die analyse ga ik o.a. leren. En hoewel Nijmegen ook wel bekend staat als het New York aan de Waal, denk ik dat het uitzicht en het eten in het echte New York toch nog net iets beter zijn.

Cultuurfondsbeurs

New York is natuurlijk geweldig, maar niet goedkoop: voor de prijs waarvoor je in Nederland een vrijstaande villa met zwembad en ruimte voor een pony zou kunnen huren, kun je in Manhattan een kamer ter grootte van een flinke wc huren. Daarom had ik ook geld nodig toen ik eenmaal wist dat ik naar NYU kon komen, en niet zo’n beetje ook. Gelukkig is er de cultuurfondsbeurs van het Prins Bernhard Cultuurfonds, die beurzen beschikbaar stelt voor getalenteerde jonge wetenschappers en kunstenaars. Grappig genoeg worden deze beurzen betaald uit geld van loterijen en weddenschappen op paardenrennen. Je moet wel wat doen voor zo’n beurs (o.a. een motivatiebrief, meerdere aanbevelingsbrieven, een begroting, onderzoeksplan, cijferlijst en CV opsturen), maar dat is het meer dan waard, want vorig jaar kreeg ik te horen dat ik de aangevraagde beurs van €10.000 zou krijgen! De beurzen werden vorig jaar zomer uitgereikt tijdens een ceremonie in het De La Mar theater in Amsterdam, die aan elkaar werd gepraat door twee cabaretiers gespecialiseerd in improvisatie toneel en een presentatrice van een kunstprogramma van de publieke omroep.

Visum

Omdat ik langer dan 3 maanden in Amerika zal blijven, had ik een visum nodig. Dit kun je krijgen bij het Amerikaanse consulaat in Amsterdam, maar voor je een afspraak voor een interview op dit consulaat kunt maken, heb je eerst een officieel formulier nodig van de universiteit waar je naartoe gaat, het DS-2019 formulier. Hoewel dit formulier maar 1 pagina lang is, en NYU een speciale immigratie afdeling heeft die gespecialiseerd is in dit soort visum aanvragen, duurde het toch nog ruim 3 maanden en 4 telefoontjes met deze afdeling voordat ik het formulier kreeg, en een afspraak bij het consulaat kon maken. De immigratie afdeling staat er om bekend dat ze bijna onbereikbaar zijn: e-mailadressen zijn nergens te vinden, en ook een telefoonnummer was nog even zoeken. Toen ik er eenmaal in was geslaagd om ze telefonisch te bereiken, werd ik zelfs een keer doorverbonden met een voicemail!

Toen ik het formulier eindelijk had, was ik nog ongeveer een dag kwijt aan het inplannen van een afspraak op het consulaat. Eerst moest ik namelijk allemaal vragen beantwoorden over mijn mogelijk criminele en terroristische plannen, die varieerden van een beetje bizar tot ronduit verontrustend (bijv. Ben je van plan om je schuldig te maken aan mensensmokkel?) De afspraak bij het consulaat was een ervaring op zich. Van te voren was al duidelijk doorgegeven dat je absoluut geen elektronica, waaronder ook mobiele telefoons, mee mocht nemen. Met mijn (gebrek aan) richtingsgevoel vreesde ik dan ook het ergste; zonder navigatie op mijn Iphone kom ik meestal niet in de buurt van de bestemming. Het consulaat zit op het Museumplein, dus ik dacht dat ik als ik bij de juiste tramhalte uit zou stappen, het consulaat niet zou moeten kunnen missen op dat kleine pleintje. Toen ik uitstapte bleek het plein echter gigantisch, en had ik geen idee welke kant ik op moest. Tot mijn opluchting zag ik in de verte een Amerikaanse vlag aan de overkant van het plein. Na een wandeling van een paar minuten bleek de vlag echter niet toe te behoren aan het Amerikaanse consulaat, maar aan een hotdogkraam. Gelukkig zag ik toen nog een Amerikaanse vlag wapperen, die wel bij het consulaat leek te horen, en had ik na 10 minuten toch het consulaat weten te vinden.

Het consulaat binnenkomen bleek de volgende beproeving. Eerst werd er een metaaldetector langs me gehaald, en werd mijn tas geïnspecteerd, voordat ik het gebouw binnen mocht. Toen werd mijn tas nog een keer door een apparaat gehaald dat op vliegvelden ook wordt gebruikt om handbagage te checken, en moest ik nog een keer door een metaaldetectie poortje. Na het achterlaten van mijn tas en sleutels, mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer voor het interview. Het was echter geen gewone wachtkamer: alle stoelen stonden met de rug naar de loketten toe, zodat alle wachtenden alleen naar een tv-scherm met CNN konden kijken, en degenen die aan het loket werden ondervraagd niet konden zien. Ze waren echter vergeten dat de microfoons die de medewerkers van het consulaat gebruiken, ervoor zorgen dat de mensen in de wachtruimte alles perfect kunnen verstaan. Op basis van de stem had ik een medewerker ingeschat als een wat oudere, stevig rokende Surinaamse vrouw. Mijn verbazing was dan ook groot toen het een blonde man van een jaar of 30 bleek te zijn. Ook kwamen er flink wat smeuïge dingen voorbij in het uur dat ik zat te wachten. Mijn favoriet was een man die blijkbaar veroordeeld was voor een geweldsdelict, waardoor je normaal gesproken geen Amerikaans visum kan krijgen. Volgens hem had de rechter echter gezegd dat hij voor dit relatief kleine vergrijp een boete kon betalen, zodat hij alsnog een visum kon krijgen. Hij kreeg echter toch geen visum, omdat er eerst nog uitgezocht moest worden of zijn vergrijp wel onder de juiste categorie viel. Ik kon het natuurlijk niet laten om even om te kijken toen de man langs me liep naar de uitgang, en ook deze man zag er anders uit dan ik had verwacht: als een doodgewone huisvader.

Toen ik zelf aan de beurt was, kreeg ik gelukkig alleen 2 makkelijke vragen van de vriendelijke Britse medewerker, en werd mijn visum aanvraag direct goedgekeurd. Drie dagen later kreeg ik mijn paspoort met visum per post weer thuisgestuurd.

pasje NYU

De visumprocedure bleek echter een eitje vergeleken met de procedure om een toegangspasje tot NYU te krijgen. Omdat ik ga werken op de afdeling kinder- en jeugdpsychiatrie van het medische centrum van de universiteit, zijn de regels nogal streng, zelfs voor Amerikaanse begrippen. Ik moest 3 quizzen doen om aan te tonen dat ik de informatie over de brandveiligheid, omgang met gegevens van patiënten, en voorkomen van besmetting met infectieziekten goed had gelezen. Maar dat was nog niets vergeleken met de medische tests die ik moest ondergaan. Ik heb 2 keer een Tuberculose test bij de GGD moeten doen, en moest bewijs van mijn vaccinaties opsturen, samen met een bewijs van een medische check door mijn huisarts. Ondanks dit alles heb ik nog steeds mijn toegangspasje niet, omdat ik (zoals iedereen in Nederland) niet gevaccineerd ben tegen waterpokken. Op mijn eerste werkdag moet ik dus eerst mijn bloed laten testen op waterpokken immuniteit, voordat ik een eigen toegangspasje krijg. Gelukkig mag ik al wel gewoon het gebouw in, al moet ik me dan waarschijnlijk steeds eerst melden bij de receptie.

De zoektocht naar een kamer ging iets soepeler: ik heb inmiddels een kamertje gevonden voor de eerste maand, middenin Chinatown. Weliswaar voor de prijs van een modaal Nederlands maandsalaris, en de oppervlakte van een wc, maar wel op een super locatie. De huisgenote is een muziekproducer/DJ/zangeres/serveerster die haar muziek omschrijft als “dubsteppy trappy dance music based on R&B. Ik heb er nu al zin in!